Dear son
Property of others, not as good as their own assets. Its assets received from the dead to inherit property, namely not as good as that found by their own strength. Assets earned by shareholders not as good as the integrity available property without justification. Its external assets, which is just not as good as its internal justice. Assets, an injustice in itself, not as good as the name of justice, which in itself is good, but.
love child, try to find professional knowledge. Children need to build capacity to love goodness. All this is a great wedding a civilization in itself is extremely valuable. Excerpts from Jackson Bond mother
Prepare Download Master General Dr. SAVONG
Typing Download laymen silk October
|
khmer buddhism
Sunday, July 17, 2016
Different
មនុស្សយើងគ្រប់គ្នាមិនត្រូវការទុក្ខ ត្រូវការតែសុខប៉ុណ្ណោះ
ក្បាលពស់កន្ទុយពស់
មនុស្សយើងគ្រប់គ្នាមិនត្រូវការទុក្ខ ត្រូវការតែសុខប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែព្រោះសត្វលោកត្រូវការសុខ ជាប់ជំពាក់នឹងសុខ ទើបមិនរួចទុក្ខ ។ សុខនិងទុក្ខប្រៀបដូចសត្វពស់មួយ ខាងក្បាលវាមានពិស ចូលទៅជិត វានឹងខាំ បើចាប់កន្ទុយវាពិតជាស្រួលដៃណាស់ តែបើមិនប្រញាប់លែងទេ វានឹងបែរក្បាលមកខាំបានដូចគ្នា ព្រោះទាំងក្បាលទាំងកន្ទុយវានៅក្នុងតួពស់តែមួយជាមួយគ្នា ។ សេចក្តីទុក្ខដូចជាក្បាលពស់ ឯសេចក្តីសុខដូចជាកន្ទុយពស់ ។ សប្បាយចិត្តជាសុខ ថ្នាំងថ្នាក់ចិត្តជាទុក្ខ រមែងកើតអំពីម៉ែឪជាមួយគ្នា គឺអវិជ្ជានិងតណ្ហានោះឯង ។ ដូច្នេះហើយបានជាពេលខ្លះមាននូវសេចក្តីសុខហើយ ចិត្តក៏នៅមិនសប្បាយ មិនស្ងប់ ទាំងដែលបាននូវរបស់ដែលពេញចិត្តផង ដូចជាបានលាភ បានយសជាដើម ។ បានមកហើយសប្បាយចិត្តក៏ពិតមែន តែវាក៏នៅមិនស្ងប់ពិត ៗ ព្រោះនៅភ័យខ្លាចពីការបាត់បង់ ។ ការភ័យខ្លាចជាមូលហេតុមិនឲ្យមាននូវសេចក្តីស្ងប់ ។ ពេលខ្លះត្រូវវិនាសទៅពិត ៗ ក៏រឹងរិតតែជាទុក្ខក្រៃលែង ។ នេះសម្តែងឲ្យឃើញថាសុខពិតមែន តែមានទុក្ខច្រឡូកច្រឡំជាមួយផង ហៅថា សាមិសសុខ គឺជាសុខដូចចាប់ពស់ត្រង់កន្ទុយ ឬ ដូចត្រីជាប់នុយនឹងផ្លែសន្ទូច ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ពាក្យជេចន៍ម៉ែឪ
រៀបរៀងដោយៈ លោកគ្រូ អគ្គបណ្ឌិត ប៊ុត សាវង្ស
វាយអត្ថបទដោយៈ ឧបាសក សូត្រ តុលា
|
Saturday, July 16, 2016
រឿងស្តេចចចកឈ្មោះសព្វនាឋៈ
រឿងស្តេចចចកឈ្មោះសព្វនាឋៈ(ចាក អ. ស.)(ចចកអើយ ចចកជើងមានះ វិនាសប្រាណឯង)
ក្នុងកាលដែលកន្លងទៅហើយ មានបុរោហិតព្រះចៅពារាណសីម្នាក់ជាអ្នកចេះបឋវី ជយមន្ត(មន្តបង្វិលផែនដីឲ្យវិល) ។ ថ្ងៃមួបុរោហិត ចូលទៅកាន់អរណ្យប្រទេស អង្គុយលើខ្នងថ្មដោយបំណងថា នឹងស្វាធ្យាយមន្តវិជ្ជាការខ្លួន លុះអង្គុយស៊ប់សួនលើខ្នងថ្មរួចស្រួលបួលហើយ ក៏តាំងរាយមន្តនោះឯង ។ ក្នុងពេលដែលបុរោហិតស្វាធ្យាយមន្ត មានចចក១ដេកនៅក្នុងរន្ធខាងក្រោមផ្ទាំងសិលានោះ បានស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយធ្វើឲ្យចាំស្ទាត់ ។ ចចកនេះ កាលពីដើមធ្លាប់កើតជាពា្រហ្មណ៍ អ្នកចេះស្ទាត់ជំនាញនូវមន្តឈ្មោះបឋវីជយះនោះ ។ ចចកកបានចងចាំមន្តនេះស្ទាត់ហើយ ក៏បោលចូលទៅក្នុងព្រៃភ្លាម ហើយតាំងរាយមន្តប្រមូលសត្វចតុប្បាទទាំងឡាយ មានដំរីសេះ សីហ ខ្លាធំ ជ្រូកជាដើម ឲ្យមកចុះចូលក្នុងអំណាចខ្លួន ហើយតាំងខ្លួនឯងជាស្តេចនាមសព្វនាឋះ នឹងអភិសេកចចកញីមួយជាអគ្គហេសី ។ ជាធម្មតាស្តេចចចកនឹងអគ្គមហេសីតែងតែអង្គុយទន្ទឹមគ្នាលើខ្នងនៃសីហះដែលជ្រែងលើខ្នងដំរីមួយគូរ ។ ស្តេចចចកមានយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ច្រើនមហិមាយ៉ាងនេះ ក៏កើតចិត្តមានៈលោភលន់ចង់បានសម្បត្តិ របស់ព្រះចៅពារាណសីថែមទៀត ហើយប្រមូលកងទ៧ពវេហ៍ពលចូឡទៅលោមក្រុងពារាណសី មានចំនួនពល១២យោជន៍ ។ ទើបបញ្ជូនសារលិខិតមួយច្បាប់ទៅថ្វាយមានសេចក្តីថា " ព្រះចៅពារាណសីទ្រង់ឲ្យរាជឬ ឲ្យចំបាំងដល់យើង" អ្នកនគរវឹកវរភិតភ័យជាមហិមា ទើបបង្គាប់គ្នីគ្នាឲ្យបិទទ្វារក្រុង ។ ក្នុងនគរនោះមានបុរោហិតម្នាក់ ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាវាងវៃជាពន់ពេក បានលួងលោមព្រះរាជានឹងអ្នកនគរកុំឲ្យភ័យ ខ្លួនទទួលភារៈចេញច្បាំងជួស ហើយឡើងទៅលើប៉មក្បែរទ្វារស្រែកសួរថា ហៃសព្វនាឋះសម្លាញ់អ្នកធ្វើឧបាយយ៉ាងណា ដែលមកប្រាថ្នារាជ្យនេះស្តេចចចកប្រាប់ថា យើងឲ្យសីហះបន្លឺឡើងនូវសំរែកដ៏ខ្លាំងធ្វើឲ្យមនុស្សក្សិណក្ស័យជីវិត ទើបយករាជ្យនេះ ។ លុះយកការណ៏បានហើយ បុរោហិតក៏ចុះពីប៉មមកបង្គាប់ឲ្យទូងស្គរកេរិ៍ពាសពេញនគរដោយពាក្យថា មនុស្សទាំងឡាយ ចូរបិទត្រចៀកដោយម្សៅសណ្តែករាជមាសកុំខាន។ មនុស្សទាំងឡាយក៏ធ្វើតាមបង្គាប់គ្រប់ៗគ្នា ដោយហោចទៅ សូម្បីតែសត្វឆ្មា ក៏មនុស្សយកម្សៅសណ្តែករាជមាសចុកត្រចៀកឲ្យដែរ ។ លុះអ្នកនគររៀបប្រដាប់ការពារខ្លួនប្រាណហើយស្រេច បុរោហិតក៏ទៅឡើងលើប៉មពោលប្រាប់ស្តេចចចកថា នែសព្វនាឋះ អ្នកមិនអាចនឹងញាំងសីហះឲ្យបន្លឺសីហនាទបានឡើយ កេសររាជសីហ៍ទាំងឡាយដែលបរិបូណ៍ដោយជាតិមានដៃជើងក្រហមឆ្អៅ មិនដែលធ្វើតាមអំណាចចចកកញ្ចាស់ប្រាកដដូចអ្នកឯងទេ បើអ្នកអាចឲ្យសីហះបន្លឺសម្រែកបាន ចូរឲ្យបន្លឺទៅចុះ ព្រោះល្មមពេលវេលាហើយ ។ ស្តេចសព្វនាឋះ ជាសត្វមានមានះរឹងត្អឹង ក៏ពោលប្រាប់បុរោហិតថា អញអង្គុយលើខ្នងសីហះណាអាចឲ្យសីហះនោះបន្លឺសម្រែកលាន់ឮខ្លាំងពេក ក៏ឡប់ញ្ញាវង្វេងវង្វាន់ភាន់ភាំងជល់តែគ្នាឯងស្លាប់ពេលនោះដែរ ។ សត្វចតុប្បាទទាំងអស់លើកតែសីហះចេញ ស្លាប់ទាំងអស់ដោយសម្រែកសត្វសីហះនោះឯង ។ ឯសីហះទាំងឡាយឃើញម្ចាស់នឹងយកពលស្លាប់អស់ដូច្នោះ ក៏បោលទៅក្នុងព្រៃវិញ ។ គំនរសត្វស្លាប់ មានចំងាយ១២យោជន៍ ។ បរុរោហិតបានបង្គាប់បុរសឲ្យយកនូវស្គរភរី ប្រកាសប្រាប់អ្នកក្រុង ឲ្យមកយកសាច់ទៅស៊ីខ្លះ ធ្វើងៀតទុកខ្លះ ។ពាក្យថាសាច់ងៀត មានពីត្រឹមនោះមក ។ អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតកវាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
ការស្រឡាញ់ស្មើដោយខ្លួនមិនមាន
| ការស្រឡាញ់វត្ថុមានវិញ្ញាណនិងឥតវិញ្ញាណ ហើយប្រឹងប្រែងស្វែងរកទាំងយប់ថ្ងៃ មិនគិតអំពីការនឿយហត់ ព្រួយលំបាកឬយ៉ាងណាៗ ឲ្យតែពីខាងមានបានតាមបំណងរបស់ខ្លួន ឯវត្ថុអស់ទាំងនោះសោតក៏គ្រាន់តែជាគ្រឿងទំនុកបម្រុងជប់លៀងអាយុជីវិតរបស់ខ្លួន ឲ្យបានគង់វង្សនិងសុខស្រួលប៉ុណ្ណោះ.. ចុចអានបន្ត |
អានលម្អិត | read more >>> http://www.5000-years.org/kh/read/1837#ixzz4EdiwxL60
ឥស្សាការច្រណែន
ឥស្សាការច្រណែន
ការរលឹកក៏ជាសភាវៈពិត មនោវិញ្ញាណតាមផ្លូវចិត្តគឺមនោវិញ្ញាណធាតុដែលដឹងរឿង ថាគេបានលាភ ហើយក៏ជាបច្ច័យដល់ឥស្សា គឺសេចក្ដីច្រណែន តែសេចក្ដីពិតនោះ គឺគ្មានអ្វីក្រៅអីរូបធម៌ និងនាមធម៌ឡើយ ប្រសិនបើបញ្ញាបានអប់រំចម្រើនដឹងហើយ ក៏ត្រឹមតែជាមនោវិញ្ញាណធាតុ បើសតិសម្បជញ្ញៈកំណត់ដឹងត្រឹមតែសភាវៈពិតទៅ ហើយសេចក្ដីច្រណែន ក៏កើតឡើងមិនបានដូច្នេះយើងដែលមានសេចក្ដីច្រណែន ព្រោះខ្វះសតិសម្បជញ្ញៈ ភរិយា ស្វាមី មានការហួងហែងគ្នាទៅវិញទៅមក ទៅតាមលោកវិស័យនៃការខ្វះសតិសម្បជញ្ញៈ ភរិយា ហួងហែងស្វាមី កុំឲ្យស្វាមីហ្នឹងមានប្រពន្ធថ្មីទៀតកាលនាបើហួងហែងមិនបានដូចចិត្តចង់ទេ ត្រូវដឹងច្បាស់ ថា ធម៌ទាំងឡាយរមែងប្រព្រឹត្តទៅតាមហេតុបច្ច័យ ដែលយើងហៅថាប្រច័ណ្ឌនោះ។ តាមពិតលក្ខណៈសភាវៈពិត គ្រប់ពេលដូចជាចិត្តដែលកើតឡើងគិតទៅមានភរិយា ថ្មីទៀតនោះជាសច្ចភាវៈដែលមិនអាចកែប្រែបាន បើមានហេតុបច្ច័យដែលយើងហៅថា ប្រច័ណ្ឌនោះ តាមពិតលក្ខណៈសភាវៈ ដែលមិនអាចកែប្រែបាន បើមានហេតុបច្ច័យហើយនោះការសន្សំ ក្នុងសន្ដានរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ យើងមិនអាចដឹងបានទេ ដូច្នោះកាលបើកម្មវាយ៉ាងម៉េចផលក៏វាយ៉ាងនោះឯង ដែលយើងអាចដឹងបានយើងត្រូវមានសម្មាទិដ្ឋិ ដោយការដែលបានអប់រំចិត្តថាវាត្រូវមានការប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងហ្នឹង ព្រោះវាមានហេតុបច្ច័យធម៌ទាំងឡាយ ប្រព្រឹត្តទៅតាមហេតុបច្ច័យដែលមានឈ្មោះថាចិត្តព្រោះអត្ថថាគិត ដូច្នេះការគិតថានឹងទៅមានភរិយាថ្មីទៀត នេះគឺត្រឹមតែជាចិត្តប៉ុណ្ណោះការកំណត់ដឹងនូវសច្ចភាព រមែងមានការស្ងប់រម្ងាប់នូវសេចក្ដីច្រណែនឬប្រច័ណ្ឌ។ ដូច្នេះ គឺត្រឹមតែជាការគិតទេ ហើយការអប់រំសតិសម្បជញ្ញមិនមែនរហូតដល់គិតថា ខ្ញុំអ្នកគិត ឬ អ្នកដទៃគិតទេ គឺត្រឹមតែជាចិត្តនេះឯង ចិត្តយើងចង់ដឹងអភិធម្មតែអភិធម្ម គឺចិត្តបរមត្ថនេះ មិនមែនតែក្នុងក្បួនតម្រានោះទេ បើព្រោះគុណម្ចាស់ញាតិ ញោមពិតជាចង់ស្គាល់សភាវៈនៃអភិធម្មមែននោះ ពេលដែលការគិតកើតឡើងនឹងឯង គឺជាចិត្តអភិធម្ម។ សភាវៈអភិធម្មរមែងមិនរវល់នឹងរឿង មិនមែនយើងមិនរវល់ទេ គឺមិនមានរឿងដែលនាំឲ្យកើតសេចក្ដីកង្វល់ព្រោះ ថាមានសភាវៈប្រាកដឡើងដូច្នេះរឿងមិនមែនជាសភាវៈ តែសភាវៈមានដោយបរមត្ថ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ជំនួយសុខភាពផ្លូលចិត្ត១រៀបរៀងដោយ សាមណេរ ចាន់ សុជន |
កូនត្រូវជាមនុស្សល្អ
កូនត្រូវជាមនុស្សល្អ
កូនត្រូវហាត់ធ្វើខ្លួនសុភាពរាបសា មានការព្យាយាម ចេះអើពើជួយធ្វើការអ្នកដទៃដោយសេចក្តីពេញចិត្តនិងធ្វើខ្លួនឲ្យជាមនុស្សបានការ ដើម្បីជាប់ជាឧបនិស្ស័យដល់ធំឡើងកូនបានធ្វើជាមនុស្សល្អ ជាមនុស្សមានសេចក្តីចម្រើនមាំទាំក្នុងជីវិត ។ កូននៅតូច កូនធ្វើអ្វីត្រូវឲ្យនៅក្នុងការហ្វឹកហាត់កសាងខ្លួន បើកូនមានស្មារតីកសាងខ្លួនជានិច្ចនោះ កូនធ្វើអ្វីៗ តែងមានរបៀបរៀបរយ កាលបើមានរបៀបរៀបរយល្អហើយ កូនអាចរៀនសូត្រនិងធ្វើការងារផ្សេងៗបានដោយត្រឹមត្រូវ តទៅកូននឹងបានជាមនុស្សមាននូវសេចក្តីសម្រេច និងសេចក្តីចម្រើនឲ្យដល់ខ្លួនឯងព្រមទាំងសង្គមគ្រួសារសង្គមជាតិក្នុងអនាគតយ៉ាងពិតប្រាកដ ។ អត្តបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ កូនមាសឪពុករៀបរៀងដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្សវាយអត្តបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត |
Subscribe to:
Comments (Atom)





